Mecnun olsan, AŞK’a düşsen; yanarım sana.
Mecnun, kul AŞK’ına yanmış;
MEVLÂNA, ALLAH AŞKI’na düşmüş.
Biri masal, öbürü hakikat.
Masala değil hakikate dönelim,
durmadan dönelim.


Mecnun olan bulandır,
bulduğu ile bunalandır;
gönüle sığdıramadığını,
kainata haykırandır.
Elbet mecnun, ‘ALLAH!’ der yürür.
Onu gören, ALLAH’ını arar zanneder.
Halbuki o, bulduğundan ötürü ‘ALLAH’ der,
yangınından bağırır.
Çünkü ondaki yangın,
bir adayı batırır.


mecnun, yola düşenin
düştüğünü bilenin adıdır.