Sen, sende olanı öğrendin.


Kendinde O'nu duyduğun an, bedenden sıyrıldığın andır. Kendini YÜCE’ye karşı küçülmüş gören,
bedenin ağırlığından sıyrılandır.


Aslını bilen, aslına varan birdir;
bedene girenle, dünyaya düşen bir değil.


GARİB, ne senin ne benim, evrenin malıdır.
Evren, cümlenin malıdır.
Kimi-kimden esirgeyelim.
Yanılma, ‘Sabahat’ demedim, GARİB dedim.
Sabahat, senin; GARİB cümlenin.


Madem ki ALLAH’ım benimle, GÜCÜ de bende.
Şüpheye düştüğüm an; ben, ben olurum.
Halbuki ben değil, O’yum.
O olduğumu bildikte, korkuyu sildikte,
sende seni değil O’nu buldukta;
ne senden korkarım, ne kendimi tartarım.


Sen dahi sende değilsin.
Benimseme bedenini, dünyaya bağlamasın.
Bağlandıkça O’ndan uzak kalırsın.


Beni benden ayır, beni benden sıyır.
‘Ben’ demeden O’nu gör, beni-seni O’nda kar.

...ben beni söyleyemem, ikiye girerim.


Günümde yazdığım gibi;
önce çiçek oldum, sonra böcek,
daha sonra kulluğumu bildim.


Seni-sana bulduran;
seni-senden önce sıyırır,
sonra ayırır, tekrar döndürür.
Dönüş, buluştur.


Ben var mıyım?
Nasıl olayım ki?
Ben de O’yum.
Ben, bedenin sıfatı.
O, sıfatını sildikte ZATI.


Kendini buluş, YÜCE’yi buluş değil midir?
Kendinde ne vardır O’ndan başka?


‘Geldim’ diyen her kula ‘Senin ileydik’ dedik.
Sen-senden ayrılma, sen-benden sıyrılma.
Sen O’ndasın, ben O’nun ile sende.


Varolan O’dur.
Varolana uyacak, sen.
Sen ancak beden ile sensin.
Bedeni sildikte, VAROLAN’a katılansın.


Ele gelen, seni-sana bildiren,
seni-sende bulduran, kainata uyduran, birlikte aydıran; HAKK’ın ta kendisidir.


Varlık; beden değildir, bedenin muhafaza ettiğidir.


'Kimsin?' diyene sordum,
'Kimi aradın, kendini nerde buldun?'
YUNUS


Aslımı bildi isem, ben bende öldü isem;
aldığım taşlardandır, vurduğum başlardandır.


Can halimiz bilenler, yolumuzu soranlar,
'Yerden göğe diyenlerden, ALLAH'ım RAZI olsun.