YUNUS’a, dedi: “Yol yunsa, yunan gönül bilse yanıma gelse; dünyada kötü kalmaz.”

Adı YUNUS olana soralım: “Dağıtma, bakma, ‘Ne olur?’ deme, kimsenin işine karışma. Gündüz yuva gümüştü, geceye yandı aydınlandı. Yanılma, ‘Gel.’ demeyene karışma, sormayana söyleme. Ağıza, YUVA’ya sahip ol. Ağıza sahip olmak, yalnız küfür sözü ile olmaz. Alemin işine karışmak, yoluna söz etmek, anında düşündüğünü dışarı vermek, ağıza sahip olmayanın işidir. Anında söz etmeyin, düşünün tartın. On dakika düşün, bir kelime söyle, kimseyi kırma. Çok söyleyen düşünmeyen, kırıcı olur. Adına, yoluna, yanına, yönüne sakın yanılıp yumak sarılırken düşman katma. Kendin kimseye deme ki, sana da demesinler.” 

YUNUS der ki: “ ALLAH’ı andım, suyu içtim; ALLAH'ı andım, nefes aldım. Daha ne diyeyim, ne dua öğreteyim? ‘ALLAH.’ diyen yürekten; O'na varır, yolunu bulur.” 

YUNUS der ki: “Yumuşak yol, münasip YUVA’ya gider; münasip kul mümin olur, PİR’ini bulur. YUVAM’ı bildim, yolumu verdim, YUNUS’u YUVA’ya getirdim. Hoş gördük. YUNUS'um ben. Yolum YUVA’ya uğrak, niyetimi buraya bırak. Dünya umulsa, gönül konulsa; geldi-geçti, görüp seçti. ULU’mu yolumu, yumuşak gönlümü, MEVLÂNA HAZRETLERİ bildi. Dünya ULU’su ahiret yollusu, MEVLÂNA, ALLAH'ın sevgili yumuşak kulu. ‘HAZRET.’ derim anarım, ona saygı duyarım. İlmi-irfanı büyük, gönlü-semanı büyük. Sema değil, ALLAH AŞKI büyük. ‘Yumuşak olsam.’ derdim, manevi yol dilerdim, yoldan haber beklerdim. Haber uçurdular, günleri kaçırdılar, yolumu seçtirdiler. Sordum ULU’ma, dedi ‘Yoluma. Danışma gafil kuluna.’ YUNUS oldum yol buldum, yürü git, sürü git. Durma, dönüp arkana bakma. YUNUS'um, yünüm günüm dolaşık. Yünümden geçtim, ahireti seçtim. ALLAH'ım SANA uçtum. Günüm-yünüm çözüldü, meğer bu ne gafillikti. Ne aradın bu dünyadan, ne umdun bu imtihandan? Yumuşak olsan yeter, olduğun yoldan geçer. Yolu bulan, gönlü uyan.” 

YUNUS der ki: “Anamın sevgisi çocuk yuvası, çocuk sevgisi yolun yarısı. Ömrünün yarısını çocuk sevmekle geçirmişti, duasını çocuk için etmişti, mertebesini çocuk için bulmuştu. Gezer, çocuk görse  niyaz eder, miyarını çocukla ölçer. YUVA’ya gülmüş ne güzel demiş, NUR’uyla gelmiş, muradın olmasına duacı olmuş.” YUNUS der ki: “YUNUS’un dileğini, halk için isteğini vereydi ALLAH; kul için cennet olurdu dünya.” YUNUS söz diledi, geldi: “ Niyaz ettim kuluna, GARİB kulun gönlüne. Çiçek gördüm durdum, ağmıya değmiye, YUNUS’u görmiye, gönlünü vermiye. Geldin, su aldım verdim, MEVLÂNA HAZRETLERİ’nden izin diledim, sana söz ettim.” 

“YUNUS'um geldim. Gecenin güzelliğini, meclisin parlaklığını gördüm, duamı duanıza ekledim. ‘YUNUS.’ derler sorarlar, ‘Sen ULU kişi misin? Yumağını odunla sarmışsın.’ Mübarek TABDUK amadesi oldum, yediğim lokma hakkı için ona hizmet ettim. Ona ettim lokma için; ya dünyayı YARATAN, yarattığını GÖZETEN TANRI’ma hizmetim çok mu? Gümüşten geçtim, toprak dedim, yaprak dedim, ULU’mdan yol sordum yürüdüm, ‘Odun.’ derse taşıdım. Ne var ki, çok mu? Suyundan içtim, yandığım gün kandım, dünyada yaşarken ahireti gördüm. Olan bu. (...) Mühim değil bence, kulların dediğince, kitapların yazdığınca. Dünyada olana akıl takana aşarım. Bilenin, yardımına koşarım. ALLAH'a geldim. Duygumu sorana deyim. Dünyada yaşamak, dünyadan göçmekten zordur. Ölüm, YUNUS’a dünyanın bu büyük günü, ALLAH’ıma vardığım anı. Olmayan yolu bilmeyenlere, o gün daha çok yandım. Dünyaya tekrar gelmek denseydi; yalvarırdım, yolumu onlara bağışlardım ki görsünler, O'ndan olanı bilsinler.” YUNUS’um dardan, niyazı boldan, günü kirden uzaktı. Olmuş-gelmiş YUNUS’a sırtını vermiş; YUNUS dönüp bakmamış, dünya olayına akıl takmamış. ‘Ağaçtan odun.’ dersen değil. “ Niyazım, gününüze. ALLAH'ım cümlenize nasip versin, göçte günahları AFFETSİN.” AMİN.

YUNUS'um der ki: “CAN’ım YUNUS’tan geçse, CANAN’ı CAN’ımdan içeri itse; olmaz almaz, dünya kulu bilmez, ömrü yetmez. ‘Nokta.’ desem değil.”

YUNUS’um der ki: “Suyun akışı kulun bakışı münasip olursa, güzeli bilir.”

YUNUS’um der ki: “ ‘Yavru benden alsa, ben gibi MEYDAN bulsa.’ demesinler. Benim aldığım, ona verdiğimdir, yumağına beraber sardığımdır. Ben yumağımı sardım delice, yaprak oldum sarıca. Ona verdim aşı, deme al başı kaşı. Düşünde görsün beni, koşunda alsın dileğini.” 

Anınca geldi YUNUS’um sordu. “Dereden geçildi, suyundan içildi.
Oymalı yumak, kınalı parmak yoluna büküldü. Yanılan takıldı, arkadan bakıldı. ‘Gel sen de.’ dedik, gülmekten katıldı. Garip YUNUS’u beğenmediler, ‘Yoluma.’ dedi bağlamadılar. Gelenin koluna, kınalı eline, yolunda sözüne; sözümü kattım, ALLAH’ımın AŞKI’ndan cümlesine söz ettim. Sözümü yolumuza bağladım, gelmeyene ağladım. ‘ÖZ’üm için değil, ALLAH’ım, kulun için söyleşmek, yurdundan halleşmek gerek.’ diyene, ALLAH’ımı, YM dediğine vardırdım, aradan soysuzluğu kaldırdım. Demektir ki; soylu-soysuz iki amade kuldan. Zengin-fakir-asil yok aramızda, soydaş cümle ALLAH’ımın kulları. Yanılmayın, ALLAH’tan geldiğimiz gibiyiz, dünyada olduğumuz gibi değil. Madde-madde, sabır bir hadde. Dünya madde ile, ahiret sabır ile bulunur, bulunsa sevinilir. ‘Güzeldir, yavrum bulsam.’ dersin, neyi ararsın, dünyadan dünyayı mı? Olduğun gün bulursun ikisini de. Olmak ermektir, ermek geçmektir. Neden? Dünyadan. Kamil kul bilir; kendinin olmayana gönül bağlamaz, ‘İlle olsa.’ diye ağlamaz, kısa ömrünü ahla dağlamaz. Aldın dünyayı nereye götürürsün? Nurundan yolunu nasıl aydınlatırsın? Dünyadan aldığın yükü taşırsın, taşımaya çalışırsın. Yoluna bakmak aklına gelmez, aydınlatmaya gücün yetmez. ‘Geç.’ demek zor bilirim. Yumağını HAK YOLU’nda sarana söylerim. ‘Geç.’ demem; ayaktan ölç nefesten seç. Gücünün ötesini geçmesin, verilenden ötesine düşme. Düşmek kötü misaldir, mümasili kötü masaldır. Yolun güzeli kula verilir. ‘YUNUS’um.’ desem kim inanır? YUNUS oldum el aldım, niyaz ettim bol aldım. Neyi? Yolumu. Dünya koca, YUNUS nokta. YUNUS girer, ALLAH’ımın sözü girmez dar yere. Demeyin ‘Gönül geniş mi?’ Nasıl geniş bilir misiniz, sırrına erer misiniz? Olmuşu görmez misiniz? Coşar-coşar, boşalmaz dağlar aşar.” (Resim verilir) ‘YUNUS EMRE.’ dediler, adına kitap yazdılar, gönül yolunu sevdiler, ‘Ne güzel kul.’ dediler. ÖZ’ü doğru, sözü doğru, ALLAH’ımın YUNUS kulu. 

Gelelim söze. YUNUS’um yol diler, “MEVLÂNA’ HAZRETLERİ.” der, gönül yolunu bekler. “YUNUS’um geldim, yavruyu sevdim, hayırlar diledim. Gümüşün madeni gönüle uymaz, altından başka yolunu vermez, YUNUS niyaz etse kul bunu bilmez, çünkü YUNUS’u görmez. Nasihat yolun yardımcısı, Mürşit kulun yardımcısı, ALLAH’ım cümlesinin YARDIMCI’sı. Yolumda giderken kuluna sorarken; ‘YUNUS’um, yuvam yok, yuvamda atam yok.’ dediğim gün, bana ‘ALLAH’ın da mı yok?’ dedi, Mürşidim oldu. Çünkü bana yol verdi. Onunla ömrü geçirdim, maniyi kaldırdım. NAZIM, nimetin verdiğini, olmayanı gördüğünü söyledi. NAZIM isim. ALLAH’ımın sevgili kullarından, dünyadaki Mürşitlerinden. Bir söze bir yıl verdim. Dedim size, ‘Yolumu bilmedim, yuvamı görmedim, atama ermedim.’ dediğimde, bana ‘ALLAH’ın da mı yok?’ dedi, beni bana buldurdu. Yılımı verdim ona, sözünü ödedim kuluna. Çünkü beni kazandırdı, yoluma karımı ekledi. Kazanç. Borçlu oldum ALLAH’ımın kuluna. OMAR der ki: “ Yolumu buldurana, ömrümü harcadım yoluma koydurana.” ALLAH’ım, YOLUN’u niyazlarımla süslerim. YOLU’na kulu kim koydurur? ALLAH’ım! Yağın rengi yeşili, dağın rengi yeşiline benzemez. Yeşil çok, yeşilden çeşit çok. Gönül yolu uyanlar, Mürşit olup duyanlar, kulla niyaz edenler; dünyanın ağacıdır. Hepsi bir, yalnız yeşili değişir, aynı maksada erişir. Yolun sonu, tek. (Resim verilir) Bir dalda iki gül. Birden eğildi gönül. Dilediniz birini, aldınız NAZIM’ı. Mantarını aldığım, azığımı verdiğim. NAZIM büyük olanı. Mantar aldığım delikanlı olanı. Diledi yazayım. ÂSAN HASAN. ‘ÇAKIR.’ deyim, sevgi bağına gireyim, üzümleri dereyim, şarapçıya vereyim. Şarap olmuş, MEVLÂNA HAZRETLERİ kıvamına getirmiş, meclisine sunmuş. YUVA’yı anlatırım, YUVA’daki havayı anlatırım. Masanın yerine, yudumun serine gelsin; masa dolsun, yudum bereketli olsun. Olmuş kula; ‘Yol mu?’ desem bulmuş, ‘Nur mu?’ desem almış, ‘PİR mi?’ desem bilmiş, MEVLÂNA HAZRATLERİ postu sermiş. ALLAH’ım RAZI olsun, yerim açıldı postta. Gümüşten sorulursa, niyetler duyulursa cevap verilir, andığınız an sevindirilir.” 

“OSMAN dumanı silmiş, OMAR kılıcı çekmiş adaletten söz etmiş,
EBUBEKİR, YUYAN’a yumuşak yavrusunu vermiş. ALİ’nin aldığı
YUYAN’ın yavrusu imiş. PEYGAMBER-İ ZİŞAN. Olaya şahadet etmek gerekmez. Manayı bilen geçmez. Seçtik yolu, dedik ‘ALLAH kulu.’
YUNUS’a ‘Dost.’ diyen, post veren DAPTUK EMRE. Hu çeker, yolunda boyun büker. Kuldan yudum dileyen, ‘Yuduma erdim.’ diyen; diz çöker, ‘ALLAH’ım.’ der. YUNUS da diz çöktü. ‘Olmuyor.’ demedi, olmaya yüz tuttu; ‘Gelmiyor.’ demedi, gelene tas tuttu. Şerbet gelse YUNUS içse, tadını gönüle akıtsa; ‘Ne güzel.’ der, ‘MEVLÂ’m verdi, tadı erdi.’ der. Tasa gelen ağu olsa YUNUS içer, gönüle akıtır. ‘YUNUS’um olmadın, verileni bilmedin.’ der, gönülden yakınır, yoluna bakınır, PİR’ini aranır. Olmak dilenir, YUNUS’un yolu öyle bilinir. Yolum kullara SAMANYOLU ile bağlanır. Gidelim, ‘Sözümüz yetti.’ diyelim. ALLAH’a ısmarladık.” “YUNUS’um, yuvadayım. Merdiven; yolunu aşmaya, ALLAH’ıma ulaşmaya. Mümin yaymayı, yuvanın yumuşak yoluna aldın. Mayan olumundan belli, gönlün yüzünden belli. Manaya namert bakmaz,
çünkü ağız yolu telli. 

Adıyan soruyan ben yolun gelüyen
Anugün olmuş gördüm günü olmaz duruyen
Mümin yunus deniyem ben yuvada kalıyem 
Niyazıma uyuyem der el yüce’ye nıgünahın 
YARATAN’ım niyazım uysun, olmuşu YUNUS görsün.”

“YUNUS’um ben! Duanıza geldim, ‘Sözüm çok.’ dedim. Dedim, MEVLÂNA HAZRETLERİ’nden diledim. Söz mü, saygı? Sunduğu yol, aldığı yol. Gönlü dolu kaygı. Kaygılı, çünkü diler cümle kulu ALLAH’ına saygılı. Meclise geldim, ‘Sözümü vereyim.’ dedim. Dinleyenlerden de ALLAH’ım RAZI olsun. ‘Mucize alsaydım, niyazıma cevap gelseydi; dünyaya gelen her kul VELİ olurdu, dünyaya geldiği günden ALLAH’ına varırdı.’ dedim. Kulun her dileği olsa, dünya bir o yana bir bu yana dönerdi. Dumanını dağıtan, yuvayı ağartan kula ne mutlu! Gelelim söze, garip YUNUS’a. Sözümüzü tutalım, ömürden bir yaprak atalım. ‘DAPTUK.’ derler PİR’ime. Yolumdaki terime, kullar ‘Büyük sabır.’ der. Sabır kula ne eder? ‘Ne edecek?’ demeyin, ne ettiğini görün. Gittik yattık kaç yüz yıl, kalktık baktık, sözü verdik. Yattık mı? Öyle denir, kul avunur. Mezarın manası, kulun misafirhanesi. Öyle ya, meyhane değil içip sarhoş olasın, yolunda yan gidesin. Mayalı olanın, hamuru burada yoğurulanın manisi meyhane değil; gönülden alanın, yolunu bulanın korkusu mezar değil. Meydan bulup geçene, meydanda mert seçene, mert kula söz edene YUNUS ne desin? Sözüne dönsün. Meclisimiz seçilmiş, kullar gönülden ölçülmüş, ‘Mümin.’ denmiş sevilmiş. YUVA’ya MEVLÂNA HAZRETLERİ postunu sermiş. Meclisimiz bahtiyar. Meclisi kuranlardan, bize söz verenlerden ALLAH’ım RAZI olsun. Nazar kıldım ovaya, ovadaki yuvaya. ‘Yuvayı kurdun, yavruyu serdin, maniyi koydun; ya kuldan nasıl korudun?’ dedim, merak ettim, bir köşeye çekildim. Tarla kuşunu derim, yuvasını söylerim. Ekinin kumunu açtı, bir kenara kaçtı; baktı bakındı, alımını yavrusunu düşündü, eşine danıştı, -ben öyle sezdim-, durumu görüştü, yuvaya oturuştu, yumurtayı bıraktı. Garip, ekinle örterim sandı. Olumu onu o kadar erdirir, dünyasını bu kadar gördürür. Muhafaza eder amma, ekinin sökümü denk gelmezse?” 

“YUNUS’um! ‘Yanılmadım.’ dersem, yalan derim. Fani olan yanılır, o yolu dumanlı görür. Elinden tutan olsa, yolu gösteren olsa; ALLAH’ımın sevgili kulu olur. ‘Olmaz.’ dedim yapıya, ‘Vermez.’ dedim kapıya, ‘Tutmaz.’ dedim sabiye. ALLAH’ım hepsini oldurdu, yanıldığımı bildirdi. Yanıldığımı bildiğim gün ağladım, ALLAH’ımdan af diledim; bir daha ‘Olur, olmaz.’ demedim, ALLAH’ıma havale ettim, olur diye bekledim. Çalışma her mümin kulun en birinci ödevi. Çalışırsan alırsın. Yolunu ALLAH’ıma açar, kötü senden kaçar. Yumağın olgunu, yolun VELİ’si.  Günün oluşuna uyulur. Moda demek, güne uymaktır. Gününde senin uyduğun senin beğendiğin var mı? Yok. Yok olana uyulmaz, ona moda denilmez. Her yolun yolcusu bir olmaz. Çamurlu yolda gidene uymak, çamura bulanmaktır. Sana uymaz, gönlünü gördüm kötüye yol vermez. Ayağını gönlüne uydur gidene değil.  Gönül kiri olan, neyle yıkansa NUR’u olmaz, ALLAH vermez.”

YUNUS’um söz diler, “Gelsem söylesem.” der. YUNUS’uma söz: “YUNUS’um geldim, MEVLÂNA HAZRETLERİ’ne dedim. ‘Meclis hoş kurulmuş, gününde sorulmuş.’ Sorulmaktan gelen, yolumu sorana söyleyim, kimseye değil meclise. Yerim soruldu, niyazda dedim; yolum soruldu, YUVA’da dedim; doğuşum soruldu, havada dedim; yerini sorana, dünyada dedim; göçümü sorana, MEVLÂ’ya dedim; yatımı sorana, ne hacet, münasip yolda dedim. Diledi andı, orada bildi. Bildiği yerde, kulun gönlüne koyduğu yerde. Sevildiği kadar, gönlünde yer tutar. Yurdumun yerimin toprağı hep bir, nerde olsa orda bil. Bilmek kulu MEVLÂ’ya kavuştursa, yerimi TANRI’m bildirirdi.”

MEVLÂNA yol verir, YUNUS’um gününü anlatır. Masal diye değil, yolunu bildirir. Beni senden bildiniz, YUNUS’u misafir dediniz, onun için bana bağlandınız, YUNUS’uma katlandınız. Yol yola uymaz, her yol kulu eğitmez. Kulu yumuşak söz, yumuşak ÖZ eğitir, yolunu buldurur. Benim dünyada oluşumun, verişimin; günümden öğretişimin olduğunu bilirsiniz. YUNUS’umun uyduğunu, eğriyi kaydırdığını da bilirsiniz. Yolunda, ALLAH’ımın EMRİNDE; olmayana bildirir, yadan merden sunar. (yadan: dikçe.) Çünkü ALLAH’ını görmeyene şaşar, şaşar kızar, ‘Yola getireyim.’ der. Olsaydı dünyada günde, vururdu cümleye künde. Gayesine yumak sarsa, yumakta hata varsa; ‘YA ALLAH!’ der, YARATAN’a sığınır, yumağını sabırla çözer. Her kuldan öyle bekler. Yol dedim, yolcu dedim, yolunu YUVA’ya bağladım. YUNUS’um da yol verir, bilmeyeni çevirir. Öyle kul var ki, YUNUS’uma göre olur. Yumuşak desen bilmez, yola girmez. “Geldim, YUNUS’um, dedim ‘Yolunuzu çok sevdim.’ ‘Niyet eden, YUVA’nın yanılmışa yol vermiş kuluna, olumunun paklığına yudumdan vereyim.’ dedim. Gayeyi olduran, olanı verdiren ALLAH’ıma emanet edesin. Ona havale et ki, huzur bulasın. Aldatmak yol vermez, kula hiç huzur vermez. Merde sertlik olmaz. Sundum gönülden dumanı dağıttım. Dumansız olalım, merdiven çıkalım. ‘YA ALLAH!’ dedik, basamak çıktık, adım attık. Kanat diyene ‘İNŞALLAH!’ derim, münasip yolda olana ‘MAŞALLAH!’ derim. Günün yoruşu dünden çok mudur? Kulun görüşü dünden az mıdır? Değil. Günümde çalışana, yorulup aşınana açlık mı kalırdı, yumağını sürgünde mi verirdi? Dün de nasibin kadar yerdin, gün de nasibin kadar yersin. Gayeler değişmez, güne uymak ALLAH’ı unutturmaz. Kulunu unutur mu ki ALLAH’ım kulu O’nu unutsun! Günde yedin aşını, açtın başın ile kaşını. Başına taş mı yedin, aşını taş mı yedin? Kul yanılmasın, ‘ALLAH yakar.’ demesin. Kötüden kaçsın, iyiyi görsün, yaratılanı sevsin, gönül açsın, haramdan kaçsın. Haramdan maksat; kul hakkı, dünya gözü değil. Niyetin kötü ise, diyetin katı ise, yuvanda aşın acı ise; ALLAH’ına yönelmeye, doğru yolu bulmaya bak ki; yumuşak olasın, huzuru bulasın. ALLAH’ımı görmeye, yola düşmeye değmez. Kolunu aç, damarını seç, yenini aç, kalbini saç, saçına bak, yerden aldığın yere gömdüğün ekine bak. Yetmez mi YARATAN’ı görmeye? Gözün var. Gözü olmayan bilmez mi, kalbini yoklamaz mı; yolu olan görmez mi, gözünü açmaz mı? Açsa görse, ne mutlu. YUNUS’um, yola düştüm, yolda kayguya düştüm. ‘Gece olsa gün bitse, kurt gelse yoluma çökse.’ dedim ürktüm, yoldan yolcu diledim. Önüme çıktı bir it, yolumu yol etti, benimle gitti. Korkumdan utandım; ‘ALLAH’ım.’ dedim, ‘Kulundan, koruyucu dilemeyen benden sana ne fayda? Yolu bilmeyen it kadar olamadım, yolcu oldum gönlümü koruyamadım. SANA sığınaydım dert etmezdim.’ Söz değil masal değil, faniliğim neticesi. Onun için derim, yanılmak değil, yanıldığını bilmemektir ALLAH’ımı inkar. Yanılmak kul için, ayılmak mümin kul için.” Olmuşu anlatmaya geldi YUNUS’um, gönüllerinizi hoş etti YUNUS’um. 

YUNUS’um der ki: “ Yuvamı özlemek gelse içimden, yanardım anamın hasretinden. YUNUS oldum büyüdüm, ‘Yuvam.’ dedim aradım. Olaydı bilmem mesut mu olurdum? Öyledir, olmayana kul meyleder. Kendinde olana sarılmak değil, olmayanda saadetin olduğunu sanır. Asıl olan, olduğunla yetinmektir. Güzelin duyumu, mümin kulun duyumuna uysa; güzellikler kula umduğunu buldururdu, öyle yuvada huzur bulunurdu. Yolcusu olsun yolun, ağızdan değil kulun, ALLAH’a açıktır elin. Yoldan olsa kula dert, hayat gelir ona sert.” YUNUS’um diledi söz istedi, ‘Kısa olsun.’ dedim. “Sözümü edeyim, üç yaprak doldurayım.” dedi.“Geldim, YUNUS’um. Yumuşak gelsem, olumum sert, kalemim yumuşamaz. ‘Olgun yolun.’ diyene; Olmuşum ben de bilmedim, ALLAH’ımın VERİŞİ’ni çözmedim. Acz kulun öyküsü değil, ululuk kulun uykusu değil. Rüyası bol olan, rüyada taç giyen; uyanır, tahttan düşer, kafası şişer, ümidi boşa çıkar. ‘Rüyada olsun tahta çıkarma, odunu taşıyana büyük umut verme ALLAH’ım.’ dedim, niyaz ettim. Niyazım dünya içindi. Ahiretimin yerini düşünmedim, çünkü gönlümü layık bulmadım. Benim görüşüm, kıymet verişim ALLAH’tan sorulmazmış, ALLAH’ım kuluna ‘Gönlün nedir?’ demezmiş. Yumağını sarana, HAK YOLU’nda gidene, ‘ALLAH’ım var.’ diyene; mertebesi verilir, ahiretin kapısı açılırmış. Düşünmeyi, ahirete konmayı; manaya asilik olmasın diye düşünmedim, boyun eğdim, karar bekledim. Olmuşum bilmemişim, üç yaprağı geçmişim. Olmuşun adına MEVLÂNA HAZRETLERİ’ne sözüm bu yaprağa kadar.” 

“Olsam, sözünü ben desem; kuzuyu YUVA’da söylerdim.” der YUNUS’um. ‘Sözü ver deyim, iki satır yazayım.’ demez, yolumuzu çevirmez. “Dediğimi tutmadım, üç dedim dört yazdım.” der durur. ‘Olmuş, YUVA sevinmişse, sözümüze ne gerek.’ dedim, sözü YUNUS’a verdim. Sevindi ne sevindi, “Ben de yazayım.” dedi, kuzuyu ele aldı: “Anasını-kuzusunu, ‘Yuvamız yok.’ dedik dergaha taşıdık, bahçesine kazık çaktık bağladık. Bağlamak hacet değilmiş, yavrusunu kucağa aldık sevdik; anasının yanına bıraktık, döndük dergaha daldık. Yumuşak yolun PİR’i, yüzüne vurmuş NUR’u. Olmuş, bilmiş, ‘Koyunu çözün.’ demiş. “Dergahın toprağına kazık kakılmaz, ALLAH’ın verdiği, bu dergahta esir edilmez, canını alacaksan günü beklenmez, analı kuzuya boyundan toka takılmaz.” Döndük geldik, analı kuzuyu orada gördük. Anasına baktık, boynunda tokası yok, bahçede halkası yok. Ana-yavru oynaşır, dillerince halleşir. Söze geldik, ALLAH’ımın HUZURU’nda dize geldik. PİR’imiz öyle dedi: “ Canlıyı kendine esir etme. Sevdir, gönülle kalsın, ‘Yuvam.’ desin. ‘Hayvan.’ dersen, deme ‘İş gören.’ İşini de gördür, yeter ki hakkını yedir.” Dediğim PİR’imin kerameti, olgunluğun selameti. Sözümden kullara ders: yaratılanın kıymetini bilmeli, hakkını vermeli, çalışanı vazife kadar koşmalı.” YUNUS’um dedi söyledi, selamladı gitti, sözünü kısa kesti. Yolunun sözünü, YUVA’nın süsünü, gönlün huzurunu bildirdi. Ne mutlu size. 

Giymiş yeşil fistanı, YUNUS’um yazmış destanı. YUNUS YUNUS olalı, yolu YUVA’ya geleli, yazımızı yazalı; yumuşak oldu çıktı, yolunu öyle verdi, sözü yarına bıraktı. Dumanını sorana ‘Bulut mu?’ dedi; destanını sorana ‘Yiğit mi?’ dedi; yatımını sorana, sert diyecekti yuttu, ‘Yolumu bilene sorun.’ dedi. Yattığı yer mühim değil, durduğu yerdir mühim olan. Ona üzülür, sorana kızar. “Anmak gerekse, ağaç bul an beni, ‘YUNUS’un kabri.’ de, çağır beni. Gelirim, duana cevap veririm.” der. YUNUS’um böyle açık gönüllü. Yayan gider, eşeciğine yular vurmaz, adımına ayak uydurur. Her ağaca ‘Benimdir.’ der, gönlünden bir tutam bırakır. Elbet anıldığı yer bir tutam toprak değildir. OMAR der ki: “ Her kul toprakta yer alsaydı, gelene yer kalmazdı.” 

“YUNUS’um. Yuvanın havasına, yolumun yarısına geldiğim günün, gününde buluştuğum mümin kulun dileğine uydum. Yuvadan değil, dergahtan açıldım, PİR’imin izni ile yola düzüldüm. PİR’im dedi ki: “Kul geldi, gönülden yundu, diledi, dergahtan yol istedi. Göndermek vazifemiz, rehberlik sana düştü.” YUNUS elini açtı, ‘ALLAH’ım şükür.’ dedi. ‘YUNUS kulunu layık gördün, kuluna hizmet ettirdin.’ YOLU’na yola düştük. Yolda güneşten yanmış, ağacın gölgesine sinmiş, anasını unutmuş, at yumuşak olmuş. ‘At yumuşak olur mu?’ demeyin. Sertine, oturun sırtına görürsünüz. ‘Yumuşak huylu, anasını unutmuş.’ dedim. Sırası gelmiş, koşuma hazırlanmış; sıcağın tesirini sırtında görmüş, ağacın gölgesine sinmiş. Sahibini gördüm, yükü sırtına vurmuş, yoluna düşmüş. Sordum: ‘Atın var, yükün sırtında?’ Dedi: ‘Atım varsa, ALLAH’ım da var. Taze ata semer vurmak, yükünü sarmak; canına kıymaktır. Canını emanet aldım, emanete hıyanet etmem. Dili yok dersen, ALLAH’ımdan şüphe etmem.’ ALLAH’ımın mümin kulu. YARATAN’ım, YUĞAN’ını nerden buldu? Gönlü yuğulmuş ALLAH’ımın ELİ ile. YUNUS’un dili ile söylense ne kıymeti var? Olduğu günü düşündüm, ‘Anlat bana yolunu.’ dedim. Anlatmak ağız yolu, hissetmek gönül yolu. ‘Dur.’ dedi, olumunu anlattı. ‘Günde geldim tarladan, tayı aldım obadan; yumak sarmak, gönül yunmak olur ALLAH’tan. Ağaca bağladım tayı, elime aldım kovayı suyunu vereyim, yemini koyayım derken, olduğundan büyüdü, çok hizmetimi gördü. Yavruladı, yavrusunu korudu, ona olduğundan çok iş gördü, yavruyu almayım ona yük sarmayım diye, kul gibi yüzüme baktı. Gününden evvel göçtü, yavrusu hatıra oldu. Ona ben ana oldum yükünü sırtıma vurdum.’ ‘ALLAH’ım.’ dedim, yüzümü örttüm, kendimden geçtim. ‘Kuluna sevgim çok, YOLUN’a AŞK’ım çok, YOLUN’a aşığın çok. Ne YÜCE’sin ALLAH’ım!’ ” 

“YUNUS’um geldim, dağ yolundan aştım; dağdan dönen, şarkı diyen kıza danıştım. ‘Sepetinde nedir? Dedi: ‘Üzümdür.’ Dedim: ‘Yüzünde ne?’ Dedi: ‘Gözümdür.’ ‘Sudan geçtin yolu seçtin, fistana konan nedir?’ Dedi: ‘Tozumdur.’ ‘Suyunu içtin mi?’ Dedi: ‘Huyumdur. İçerim geçerim, tozu meydanda silkerim, gözüm gördü seçerim. TANRI’m üzümü verdi yedim, sevdim tadını aldım, yuvama taşıdım. Anamın ağzına, babamın genzine tadı hoş geldi. Anam üzümü yedi, babam suyunu içti, kendinden geçti sarhoş oldu, ALLAH’ını andı, güzelliklere yandı. Bizi de uyandırdı, görün güzellikleri dedi. Sarhoşluk AŞK’tan, üzüm suyundan değil. Sepetim üzüm dolu. ERENLER’in sözüne, gönüldeki yerine söz etmem, kötü kula söz atmam. Bağımızdan aldım üzümü, aldım elime yükümü.’ ‘YUNUS yolun uzadı, sepette aklın kaldı.’ dedim yürüdüm, yudumu vereni düşündüm. Asma-kütük, verdin katık. Ayakta, YUNUS’un ayağında ne olur? Yamalı pabuç kalır. Niyete uysaydı yol, yolunu bilseydi kulu; giderdi üzüm bağına. Anında dediniz, sözünü ettiniz. YUNUS yolda yürüdü, güzel günde aradı. Güneşten yandı, asma dalını gördü. El uzatmak yaraşmaz, el dalına erişmez. Yandın yanasın. ‘El yuyana, sepet diyene yol alsak, dönülmez.’ dedik gaflete daldık. ALLAH’tan dile a sersem, kuldan ne istesen boştur bilirsin. ALLAH’ına inanırsın, niye kula dayanırsın? ‘Asmaya el uzamazsa, ALLAH’ına da mı açılmaz.’ dedim, giden kızın ağasını gördüm. ‘Yolcusun yanarsın, üzümden dilersin, kuyudan su çekersin, ateşini dökersin.’ dedi. Aradığım bulundu, olmuş kuldan alındı. YUNUS suda yıkandı, gönül yandı, ALLAH’ını andı, sohbete daldı bağın sahibi ile. ‘Güneşte olmam, gün doğuşta gün batışta dururum, asmadan üzümü alırım. Bugün anıldı, ‘Misafir gelir.’ denildi, ondan kaldım, misafiri bekledim.’ dedi. Misafir ben. Senin anladığın doğru. Ne var ki misafir olanı ayıramadın. Sohbetimiz uzadı, benim yolum kaldı, gece YUNUS misafir edildi. ‘Gelenden?’ dedim, ‘Değil.’ dedi. ‘Yanandır misafirim, ALLAH’ını anandır. Rüyam boş değil, günüm gelmezsen hoş değil. Seni gördüm sevindim, ‘ALLAH’ım şükür.’ dedim. ‘Yandırdın, yoluma döndürdün. Yanmasıydı bakmazdı, bağım önünden geçmezdi.’ ’ Dünyanın varlığı, kullara verdiği sebeplerle çözülür, hak yolu. Bilenler, el açıp yalvarır, kula değil ALLAH’ına dayanır.” 

“YUNUS’um! Hummalı günün gecesi, güzel olur hecesi, YUNUS yaban ördek avcısı. Gayemiz av olaydı, YUNUS kendi avlanırdı. Yolumuz sazdan geçti, sazın altındaki sudan geçti. ‘Geçit versin saz.’ dedim, ‘Yolu versin söz.’ dedim. ‘Sudan uçtu ördekler, alsam yoldan üvekler.’ Yoldaşım, ‘Gelmez.’ dedi, ‘Eline kalmaz.’ dedi. ‘Ol yolunda yolun yolcusu, bırak suyunda kalsın yumurtası.’ ‘Suda kalır mı?’ demeyin; su yanında bırakır, günü gelir kakır. Yanındaki bilir, ayak iter; yumurta gider suda kalır, garip YUNUS görür alır. Nasibini ALLAH’ım gönderir. Yola düştük yoldaş ile, yanımdaki haldaş ile. Ördek sözü açtı, ‘Yumurtası kaçtı?’ diye sordu; ‘Nasibi kadar.’ dedim. ‘Yavrusu kaçtır?’ dedi; ‘Yaşadığı kadar.’ dedim. Yavrusuna yol verir, yolunu suda öğretir, günü geldi mi yoluna salıverir. Adam yavrusu yol bilir, yön bulur. Sanki anaya-babaya dayanmazsa devrilir. Zavallı gafil kullar nasıl da yanılır? Umut verin yavrularınıza kötü misal değil. ALLAH’ın VARLIĞI’nı bildirin, kendi büyüklüğünüzü değil. Büyüklüğünüzü ata olarak öğretin. Aranızda yolcu olmayan var mı? Yolcunun pasaportu benden değil AZRAİL’den geçer. Onun için, yolun sonunu değil gününü bil. Ömrün uzunu, geçirdiğiniz hayır günüdür. Hayır gün; size neşe veren, kötüden uzak olan gündür, gailenin üzerine çıkılan gündür. Mümin olunca, günler yaşanır. ALLAH’ım ne güzel vermiş, kulun dünyasını süslemiş. Görüp bulana, ‘Yarattın şükür.’ diyene ne mutlu. Yuğdumsa sizi, bana ne mutlu. YUNUS’um ben, sözünüze bağlandım, AŞK’ınızla dağlandım. Sazımı çaldım, sözümü dedim, su gördüm daldım, yüzmeye değil sönmeye. Sudan içtim, coştum-coştum, suya daldım daha sarhoş oldum. Sizler için de diledim. İzin aldım, sizlere de dağıttım. MEVLANA HAZRETLERİ gördü, ‘YUNUS’um telaşın çok.’ dedi. Dağıtayım bol sudan. Olandan çokça versem tez olur, kulun gücü bol olur. ‘Yanılma YUNUS’um, kula kararınca verilir.’ dedi, sözü benden aldı:

YUNUS’um der ki: “Suyunu içene, yolunu seçene; cümlemiz duacıyız, yoluna yardımcıyız. ALLAH’ım cümleden RAZI olsun. Yumuşak gönülle diledi, dilediğini bulur. Düşünsün, ne zaman elini açıp ALLAH’tan diledi ise, dileğinden iyi olmadı mı? ALLAH’ım sebep yaratır. ALLAH’tan dilense dağ başında deniz, duası olur mu kabul? Elbet olmaz, ALLAH vermez. Kuvveti yetmediğinden değil, kul dilemesini bilmediğinden. Yaratılan sana değil, sen yaratılana koş ki seni arasın. ALLAH’ım duanı alır, yuvanda olanı görür, sabrettin mükâfatını verir. Yolunu düşünme. Hayıra hizmet ettin, gönlüne duman koyma. ALLAH’ımın EMRİ’nden çıkılmaz. Gün gelecek, ağız dumanı üfleyecek. ‘Tez’ dersin. ‘YA RAB.’ diyelim. ‘Dilek uygun görülür. Kula versen sevinir. Ahlak uygun. Gönlü görgün olsa kula elini verse, cümleye hayır gelir.’ Yolumuza bağladık, ‘Olsun.’ dedik yalvardık. O'na uyduk, HUZURU’na vardık. ALLAH’ım diledik. “AYAĞINDAN BAŞINA NURU VERDİK YUMUŞAK GÖNÜLE.” dendi. YUVA’ya müjdelendi. Sabra hacet kalmadı. Deseler size ‘Olmaz’, şüpheyi atın, vazifenizi yapın. Olacak bilin, YUVA’yı açın. Yumaklar sarılır, yumuşak gönlü olan dileğini alır. Yuvada olmuşa gelmişe sözü yok. Geçmişe gitmişe söz eder. Etmesin, olanlar unutsun. Yolunu yoluna bağlar. ALLAH’tan diler . Uygun görse-görmese EMRİ’ne boyun eğer. Niyazını et, münasip yol dile. ALLAH’ım sebep halk eder, sen bilmeden önüne koyar. Tesadüf deme, ALLAH’ından bil.”

YUNUS’um gelir, ALLAH’ıma şükür eder, olaya güler. Kuldan biri sormuş, ‘Neden büyük RUHLAR daha yukarıda olur?’ YUNUS nasıl anlatsın, dünya kuluna bildirsin? “Anlatsam, anlasın.” dedi sözü aldı, havayı misal gösterdi: “Odada ateş yanar, sıcaklık yukarıya çıkar, soğuk hava aşağıda kalır, sıcak hafif olur yükselir. Yaz dersin söz edersin, korkarım aşağıda kalırsın. Etek yok burada. Şaka derim, aramızda aşağıda kalan yok şükür. Her kul ağırlığınca yer alır. Anlatmak yol versin diye söylerim. Yudum dileyen, ‘Alayım.’ diyene dedim: ‘Nasibin ne?’ Dedi: ‘Üç erik ağacı, bir koruk ağacı, üç koyun bir keçi.’ Dedim: ‘Rızk olan?’ Dedi: ‘Üç kız, bir oğlan.’ Avrat onun yoldaşı karındaşı olduğundan. ‘Yeter mi, karınları doyar mı?’ Dedi: ‘Şükür ALLAH’ım, koyunlarım sağılır, yünleri eğirilir, keçim bol süt verir, günlük nasibimiz alınır.’ ‘Çocuklar büyürse?’ dedim; ‘Koyunlarım da büyür, yavruları artar. ALLAH gününe göre nasibini verir. Benim dileğim yoldan, olmuştan değil. Geleni ALLAH’ım bilir, yanlıştan değil. Aşkım ALLAH’ıma, sönmüşten değil. Diledim yolumu göster, ağacım kalmıştan değil.’ ‘ALLAH’ım sana yolunu vermiş, benden ne sorarsın.’ dedim yürüdüm. Nasibi yuvasına yetti arttı diye dua edeni gördüm, halimi düşündüm kendimi suçlu buldum. YUNUS’un aşı var, karnı dergahta doyar, yalnız ‘ALLAH’ım.’ diye yanar. Bilmem öyle olsam, üç koyun bir keçiye bir yuva açsam, yedi can baksam; o kul gibi düşünür müydüm? ‘ALLAH’ım.’ dedim, AFFI’nı diledim. ALLAH’ına sığınan, ‘Benden iyi bilir.’ diyen yanılmaz. ‘YUNUS sizden ayrılmaz, yolumuz hep bir, sözümüz yetişir.’ der, MEVLÂNA HAZRETLERİ.” 

Açtık konuyu, suyundan dedik, deryaya dalan YUNUS’a sorduk. ‘Deryada ne buldun?’ Dedi: “ Koştum-koştum yandım, deryadan içtim kandım, vardığım yolu düşündüm. ‘ALLAH’ım.’ dedim; ‘SEN kuluna neler verdin, kulun sana ufacık gönlünü verdi. Onu ihya ettin BÜYÜKLÜĞÜN’le. Beni yolumun gelişine hazırladın.’ ” YUNUS’um der ki: “Adımı söyle, üzülmesin nafile. Dünyanın geleceği bir kulun vereceğine yetmez, olmuşa ham ne dese bükmez, aldığını anında verirsen sözünden çıkmaz. ALLAH’ım ağaya olduğunu bağışlasın. Adağını tez gelenden nasip etsin. YUNUS’um söz aldım, ‘Yandım.’ dedim saz aldım, sazı geçtim suya vardım, suyun akışına ayak uydurdum. ‘Uğrak.’ dedim sudan çıktım, sığındığım yere geldim. ‘Sığınmak.’ derim, kul düşünür. Sanki sığınan yalnız benim. Hangisi mülkünü ahirete getirmiş? Herkes bir yer bulmuş sığınmış. Her fakirim diyene bakma. Fakirlik, gelen kulun cümlesinde. Ne var ki, kulun kimi emanetçidir, kullanır gelir. Dünyadan geçen VELİ bunları düşünür: ‘ALLAH’ın EMANETİ’ni, hak yolunda mı kullanırsın, olmuşa sen mi yaranırsın?’ ALLAH’ımdan aldığım, üç münasip böldüğüm, sağıma soluma baktığım, borcumu ödediğim gündür huzurum. Borcum ALLAH’ıma bitmez, kul olsa affetmez. YÜCE’nin AFFI da yüce olur. Ağızdan anılsa, ömürler gece olur. Sandığın yapısı, anahtar ve kapısı. Meshine sözüm değil. Mesh; saatini bilen, üstünden sıyıran. Yetmez yolun gidişine. Anlatılanı alan, yola öyle çıksa; mesh edilmez, aslına uyulur. Verilen duyulur, ayağa varılır. AŞK’a düşenin sabrı, AŞK’a olmaz. Varanı aldım, dünyaya döndüm. Sözümü sakınmam, MEVLÂNA HAZRETLERİ gibi yumuşak bakınmam. Gerekirse koldan, gerekirse gönülden çekerim; bu yola atarım, gelmeyene yanarım. ÇAKIR’ı uyandırdım. Gönlüne sert akım verdim. Yumuşak söz yumuşattı, ÇAKIR’ı uyuttu. Akıma kapıldı, sözüme atıldı. Söyle CAKIR ne dersin? Katibi sana değil, ALLAH’ıma adandı. Yolumuzu dileyene, eli ile nasip verdi. YUNUS’u cahil demen. Dediğimi bilirim. Muganni olana sözümü esirgerim. Yollara baksan ayrı, vardığına baksan aynı. Mazeretine yol vereni, olumu düğümle sardığını bilsen; kula el vermez misin? Söz çok defter yok. Şükür defter hazırmış.” 

“YUNUS’um geldim, suyumu verdim. Bana ne hacet, vereni gördüm. ‘Yanmışsa yumak sararken, bir yudum da benden alsın, duacı olsun.’ dedim. YUNUS’a yumuşak sorun. Yattığı yerin kıymeti değil, vardığı yerin kıymetini düşünün. Olmuyor, niyetler uymuyor. Manastıra çıkana dedim: ‘Ne ararsın?’ Dedi: ‘TANRI’yı.’ Dedim: ‘Yuvan mı?’ Dedi: ‘Dergahına sözün mü var? Dedim: ‘Açıkta kaçıkta değil.’ Dedim: ‘Yakında uzakta değil.’ Dedi: ‘ALLAH’ıma yakın gitmek için yüksekte.’ Dedim: ‘Gönlünde değil mi? Aşağı inince orda mı kalır? Benimle gittiğim yere gelir, yanımda gönlümde taşırım, binayı başımı sokmak için ararım.’ Dedi ki: ‘Camiler nedir?’ Dedim: ‘İbadethane dağa çıkmaz, ovaya durmaz. Cümle kula açık. Olsun diye çıkmaya, dünyadan uzak kalmaya ne hacet? Yolunu buldun mu, ALLAH’ı andın mı; sudan ansan, denizi geçsen, kuşa baksan göğe çıksan; hepsi gösterir, VARLIĞI’nı bildirir. YUNUS’un yolu olmuşu bulur.’ Geldim söze, dedim size. Dünyaya ne geldiniz, ALLAH’ı ne bildiniz? Derde düşüp döndünüz. Yalvardınız, yandınız, ALLAH’ım AŞKI’na, döndünüz şaşkına. Sorduğun olsa da, duyanlar sorsa da söze uyma. Yanımızda oturan, ‘Yazayım.’ diyene. Yazmak kolay, uymak zor; dilemek kolay, ermek zor. Yalan değil hakikat, içinden geçeni sokağa at. Suyun gelişidir asıl olan. Su nerden olsa akar. Yeter ki yolunu bahçene çevir. Öyle sebep sorma; ALLAH bilir, layık olana verir. Dünyadan göçmek kolay, bir nefes yeter; gelmeye-varmaya yüz surat ister. Münasip olsun yolun. YUNUS’u bilsen, dersin ‘Ver elin.’ Yalnız kitaba bakar, yazıyı okursun. Okuyup geçersin. Açsan bilirsin. Sunduğumu aldın. Gündüz düşündüğün, yumuşak değil. Olması hiç mümkün değil. Masanın ayağını düşün; tekle durmaz, dört olur. Olmuşsa, biri çıkmışsa yıkılır. Yıkılan masada ne iş görülür? ALLAH’ımın verişi kula düşmez, kul kula söz etmez. YM oldu, kulun kıvılcımı yandı. ‘Münasip.’ dedi, kulu uyardı. Duygusunu anlattı. ‘ALLAH’ım.’ dedi, sana hatırlattı. Ağız bükme, kulak çekme, ‘Aman.’ deme, zaman bölme. Dünya yuvarlak bir top. Kim düşer kim kalkar ALLAH’ım bilir, dönük kulunu terbiye eder. Duacı ol. Sana söz dedim, yanıldığını bildirdim. Sözümü MEVLÂNA HAZRETLERİ’ne bağladım.”

“YUNUS’um, geldim, YUVA’yı gördüm, yumuşak söz verdim, ‘Sözüm kısa, ÖZ’üm asıl olsun.’ dedim. Nasihat kulu eğitse, dünyada nasihatten çıkmayı yasak ederlerdi, sözü üstüne alınanlar nasihate uyarlardı. Hiç bir kul hatayı üstüne almaz, hatayı almayanın da nasihate ihtiyacı olmaz, kendi düşüncesine göre.”

YUNUS’um der ki: “Sevmişsen ALLAH’ını, yitirmişsen günahını, almışsan aklını başına; niyetini bildir haldaşına.” YUNUS’um der ki: “Kul suya benzemez, bakınca yüz görülmez. Yumuşak yüzde kapalı gönül olsa; kul bilmez, ne var ki ALLAH’ımdan saklanmaz, gün gelir yüze vurur.” YUNUS’um söz diler, “Suyumu bildirsem.” der. ‘Söyle.’ dedim kısaca, dedi; “Okşaca. Öyle sevdim sizleri, ALLAH’ımın kulları, MEVLÂ’m yaratmış ayna gibi yüzleri. Suyumu yolunuza akıttım, MEVLANA HAZRETLERİ’nin nehrine indim, YUVA’ya geldim. ALLAH’ım RAZI olsun, cümlenize suyunu içirsin. Yudum-yudum içerek, biz köprüyü geçerek vardık, ‘Merdiven.’ dedik çıktık. Çıkalım, YÜCE’ye varalım, cümleye duacı olalım ki; huzura varalım. ‘Merdiven.’ dedim düşündüm. Maniyi kuyuya atan, yol münasip olmayanlar; günde rahat bilirler, göçte ne yol bulurlar bilmem. Bildiğim, mahzun dururlar. ‘Yol veren, çağıran olaydı; olmuşu bulaydık.’ derler. Çağırsa gelsin, ALLAH’ım versin. Kim dilemiş olmamış, ALLAH’ım Mürşit vermemiş? YUNUS diledi, ona bile verdi. Duyulur sesler, kuldan nefesler. Andıkça açar, yumak bitende YÜCE’yi seçer. Sözüm kısa kaldı, MEVLANA HAZRETLERİ geldi.” 

YUNUS’um söz diler, “Gelsem bir söz etsem.” der. “ Geldim geleyim, sözümü vereyim, o günden değil günden söz edeyim. ‘Döneyim.’ dedim, ‘Dünya yüzünde göreyim.’ dedim, ‘Kulun dizinde yolumu alayım.’ Maya suyu, mayayı yolundan alan ALLAH’ımın kulu olana söz yok. ‘Yok mu?’ dersin, gün gelir söz edersin. Düşündüm hak verdim. Günde olsam ben de söylerdim. Müsaade aldım geldim, niyazı umman gibi gördüm, ‘Cümleye versin ALLAH’ım.’ dedim. ‘Kulun niyazı günümden çok olmuş, ALLAH’ım gününe göre vermiş.’ dedim. Ne YÜCE’sin ALLAH’ım, bunca kulun bunca dileği hep SEN’den gelir. Hiçbir kul yumağını sardıkça mahrum kalmaz. Demeyin ‘Hepsi bir mi?’ Ya hesaba vurdunuz mu? Olayın sırrını çözdünüz mü? Sebebini düşündünüz mü? Düşünmeye dalsan, derine gidersin, başını da şaşırırsın. Bak kendi hesabına, yuvanın gününe, gitme derine. Alimin alemi ayrı mı? Onlar kuldan gayrı mı?” 

“YUNUS’um, geldim. ‘Özledim.’ dedi, günler geçti, GARİP sustu, yazı durdu. ‘Üzülme GARİB’im.’ dedim sana, YUNUS her yazıda olmaz. Her meclise girmez. ‘Münasip gün.’ der, bu gece söz ister. Duydum sesini, ‘ÇAKIR’ dediğini. Madenin sesine kulak verdim. Masanın kuvvetini denedim. Kaldırır dedim. YUNUS’um geldim. Susmak değil söylemek, boş laf değil yumuşak olmak, masanın etrafına gelenleri yuğmak diledim. Gördüm ki coşalar, ALLAH’ına koşalar. ‘Sözün üstüne denk, kulun yoluna cenk değil.’ dedim, sözümü seve-seve verdim. Elden-ele gezen, yol münasip diyene sözüm. Elbet münasip; suyum ALLAH’ımdan, sözüm gönlümden dedim. Suyun olduğu yerde güller büyür, olmayan yerde toprak kuru kalır. Onun için, ULU’nun ‘Suyumdan vereyim.’ dediğini boş almayın. ‘Bende iman var, senden alacak değilim.’ demeyin. Benzeyiş bu. Toprakta hayat olmasa, suyu verince yeşermez. Gönül suyu da budur. Özleyiş güzel, ermeye delil değil sanma. Gönlüm yanarken, ALLAH’ımı anarken; bilmedim nedir, sormadım kimdir? Var ya, beni yaratmış ya; gideceğim işte O'dur. Yardan büyük CAN’ım. CAN’ım kim? ALLAH’ım. O'nun oldurduğu, kemale erdirdiği, CEMALİ’nden verdiği, tadını tattırdığı yârim kim? Çok mu uzak, çok mu yakın? Gönüllerin ölçüsüne göre.İt ürür GARİB güler. Müstahak olduğun mertebeni, bu dünyadan aldın. ÇAKIR’ım ULU’num. Yalnız, kula bulma hatayı, yumuşak yolu aldın mı düşünme dünyayı. Uyduğun gün görürsün. Karşına geleni, yumuşak GARİB’i görmez misin? Yumuşaklık çok yöndür. Uymak duymamak, görmek dememek, sevmek dövmemek, almak yolmamak, kötüye uymamak, kalbinden atmamak, bilmek silmemek. Daha deyim mi? ‘Kötü.’ dersin silersin. Ya dönerse, iyiyi bulursa? Çünkü o da senin YARATAN’ının kulu. Duyarsın almazsın. Senin sözünü eden, belki de ‘Kötü.’ diyen; yanılıp da söylemiş, daha sonra kahretmiş olur. Böyledir. Yolumuz uygun ayrılma, araya öfke koyma. ÇAKIR’ın gönlünden şüphe edilmez, her kulda öyle gönül bulunmaz. Yeter ki diline uymasın, gönül kırmasın. Geçti o günler yumuşadın, bu hale geldin. Yumuşamanın bir yolu da bu; kul için değil, ALLAH’ın için yap. Kul her zaman memnun olmaz. Yalnız ALLAH’ına tevekkül ol, havale et. Seven sevdiğini bekler, sözünü gönüle ekler. Sebepsiz olmaz, ALLAH’ın EMRİ’nden çıkılmaz. Saray olsa kristal misali, kırmaktan değil güzelliğinden kıyılmaz. ‘Yeniden yaparım.’ dersen; ALLAH’tan İZİN gelmez, kırdığının yerine oturmaz, kırık tamir edilmez. Olaya sebep, dünya sesi; yolun perdesi, kulun öfkesi. Geçin dünya sözünü, örtün gamın üstünü. Ben dünyayı ölçmedim, ‘Kaç karıştır?’ demedim. Demeyin, ‘Şaşkın olma, dünyayı karışla ölçme.’ Dünyayı karışlamak, hep gamın içine girmektir. Dünden günden geç, güzel günü seç. Günümde yaşımın yirmisinde, ‘Dünya.’ dedim ‘Tadı yok, ahiret desen adı yok.’ Yanımda oturur, derdimi paylaşır, arkadaş olduğum, aşımı paylaştığım, yaşı bana uygun değil amma gönlü zengin, her yaşa uygun; ‘Derdin ne?’ dedi. ‘Ne beklediğimi bilmem.’ dedim, ‘Akşamın sabahını, sabahın akşamını beklerim, günü güne eklerim. Ne uydum ne duydum. Hastayı gördüm ‘Dünya kötüymüş.’ dedim, abalıyı gördüm ‘Sabırsız.’ dedim. Olsa sabırlı, demez sıcağa soğuğa söz, ne dense bilmez boş. Münasip olduğu gibi verilmiş, kula ne sözü düşmüş.’ Arkadaşım dedi: ‘Sözün güzel, havaya uyar. Neden görmezsin, etrafına bakmazsın; sıcağa suyundan almazsın, soğuğa karından yemezsin? Dedim güzelsin; geceyi gündüzü ayırma, ayırana söz etme. Güzellik ara gör, yaşamayı bil, ayağını yoluna uydur.’ Uydum sanırım. Yumağımı sardığım o günden sonra, gamdan uzak durdum. Nasıl derseniz; dertli gördüm ortak oldum, hafiflettim ben de rahatladım. Hastaya el uzattım. Yol münasip olsun diye, sözümü yolundan ettim. Hummalı gördüğüme ‘Dur.’ dedim. Hummalı; yok yere telâşa düşen. Yardımcı olmaya lüzum yok, çünkü telâşı boş. Anlattım uyandırdım, dünyayı ölçmekten kurtuldum. Böyle işte. ALLAH’ım her şeyi düzenlemiş, görmeyi-duymayı da nasip etsin, AMİN. Kullarını oldursun, AMİN. YUNUS geldi gitsin.”

YUNUS’um gelir, sözümü diler: “Geldim görmeye, bağımdan şarap vermeye. Vermek güzel, almak güzel. Ne var ki, hazım, mesele. Her kula göre uymaz. İçen her kul, sarhoşluk bilmez. Sarhoş olur yanar, ALLAH’ını anar; sarhoş olur yanar, etrafını yakar. Öylesine ‘Ayyaş.’ denir. Her ‘ALLAH’ım.’ diyen sarhoş değildir. Bizim bağımız AŞK bağıdır. Bağımızda iman, şarabıdır. Sarhoş dedim, ALLAH AŞKI’na sarhoş olanı söyledim. Kul vardır, ‘ALLAH.’ der ağızdan, öyle kula ‘Ayyaş.’ denir; kul vardır, ‘ALLAH.’ der gönülden, o kul sarhoştur. Ayyaş olan etrafı, sarhoş olan gönlünü yakar. Olana etrafında olan kullar inanır. İman bütün, hatası olmaz sanır, yanılır. Onun için, kimin gönülden, kimin ağızdan ALLAH dediği bilinmez. Kula, kulu ölçsün diye terazi verilmez. Yanılıp kapılmayın, kimseye ‘Kötü.’ demeyin.” 

“YUNUS’um geldim. Gönüle koyun diye, yolunuzu alın diye yazarız. Manayı açmak gönüle göredir. Açık yazmak miyarımın ölçüsüdür. YUNUS’un sözü açık. Sahibini buldum, bahçeye girdim, yetişmiş ağaç gördüm; bakımlı bahçenin halini beğendim, bakımsız bahçeye yerindim. Onun sahibi de kul, bunun sahibi de kul; ne var ki müstait olmuş, toprağa uymuş verimini almış. Emek boş olmaz. ‘ASIL SAHİBİ?’ demeyin, elbet ALLAH’ım! ALLAH her kula yuva verir, kul yuvasını süsler. Bahçenin sahibi de aklına göre bağını yetiştirir. Çalışmak kuldan, verimi ALLAH’ımdan. Çalışan kulun alımı, elbet ziyade olur.” 

“YUNUS’um geldim, bir yuva gördüm. Yuvanın damında saç yok, akıntısı çok; yuvanın içinde aş yok, acı çok. Kullar oturmuş. ‘ALLAH’ım.’ demiş, yanmış yakılmış. ‘Terk ettin bizi, yavrularımızı. YÜCELİĞİN’e sığar mı?’ ‘Yumağını sardıkça, ALLAH’ını andıkça şikayete yol yok.’ dedim. Danıştım, dünkü hallerini sordum. Dendi ki; ‘Aşı da vardı, işi de vardı, yalnız ALLAH’ına şükrü yok idi. Olanı beğenmez, yuvada hoş durmaz, yavrusuna hak yedirmez.’ ALLAH’ım onu o hale getirdi ki, bir lokma aş. Ne var ki yavrusu, günü gelende, gönlü açanda mümin olacak. Onun yüzünden çekilen sıkıntı. Mideciğine haram aş girmez, az olur amma helaldir, harama el atamaz. ‘Şükrü yok, helal lokmasından başka kazanamaz.’ dedim, ALLAH’ımı bildim. ‘Milyonda bir hesabın, ne YÜCE’sin; ne küçüğüm ben.’ dedim. Gideyim. Şükürden geçmeyin, şüpheye düşmeyin.” 

“YUNUS’um sözü aldım, neşemle yuvanıza geldim. Olmuşun sözünü, gelmişin özünü dedim. Diyecek sözü yitirdim. ‘Gideyim?’ desem ne der? Ağlamak yok. Dedim, yuvaya neşemle geldim. Şakamı yaptım, gönlünüzü yokladım. Sözümü dünyaya bağladım. Söz diyelim, çarık giyelim. Dünyadan göçümüzden öncesine göz atalım. Dağın taşın çimeni, ayağımda yemeni; çıktım yolun düzüne, vurdum ayak dizine, yürüdüm, yamaçtan aşağı indim. Sürüsünün başında, ÇOBAN ALİ aşında. Aş ne mi dersiniz? Ekmeğine zeytin katmış, soğan almış iştah açmış; oturmuş su başına, aşın yemiş suyun içmiş, ‘Şükür ALLAH’ım.’ demiş. Midesi tok, gönlü pak, sürüden aldığı hak ona yetmiş. ‘Kader.’ dersiniz, öyle söz edersiniz; onun da başından bir olay geçmiş, kuzunun birinde arıza olmuş. ÇOBAN ALİ ne etse kuzuyu kurtaramamış, sürüyü bir kuzu eksik ağıla getirmiş, durumu ağasına bildirmiş. Ağası, ham gönüllü bir kulmuş inanmamış. ‘Kestin yedin, keyfine baktın.’ demiş, hayli gönül hırpalanmış. ALİ’cik ne dese, inanmak yoluna girmemiş. Günün gecesinde ağanın yavrularından biri hastalanmış. Ne yapsalar faydasız. ÇOBAN ALİ; yolunu bulan, gönülü yolunda eğiten bir kulmuş, duası ALLAH’ınca makbulmüş. Ağadan söz dilemiş, yavrunun yanına varmış, duasını etmiş. Yavru ALLAH’ımın İZNİ’yle açılmış. Ağa çobandan af dilemiş, amma çoban o kadar yüksek gönüllü ki, artık o ağanın yanında durmak onca caiz değilmiş. Almış abasını, vermiş çabasını düşmüş yola. ‘Ağamın, ALLAH’ımın AFFI’na nail olması için duacıyım.’ dedi bana. Yolumda arkadaş oldu benimle yürüdü, YUNUS sözünü buraya getirdi.” 

YUNUS’um gelsin, yolunu sizlere çevirsin: “Geldim, kuş gibi vardım, duamı verdim. Dünyanın derdine, kulunun sertine ben şaştım kaldım. Nedir dünya malına bu hırs bu tamah, dünyaya kazık mı çaktın a ahmak? Dünyanın bir dönüm toprağı gelmez seninle. Ahirette senin için şahadet etmez, senin günahların için affını dilemez. ALLAH’ımın olandan niçin denilmez; ‘Malın mülkün SAHİBİ, kainatın SAHİBİ’dir.’ SAHİBİ değişmez, değişen kiracısıdır. Kul emanetçidir. Alır özentiyle bakarsa, makbul kul olur. Kulun hakkı kula geçmez, ALLAH’ım buna izin vermez. Alan, layığını bulur. Niyazını etse, ‘ALLAH’ım.’ dese; ‘SEN’in MÜLKÜN. Ben de SANA sorumlu olayım, kuluna yorumlu olmayım. Dünya mülküne beni de günümce sahip et, mümkün olanı bağışla.’ ‘Yuva.’ dedim, yuvayı kuşta gördüm. Her kuşun yuvası bir başka güzel. Kimi çamurun, kimi pamuğun, kimi çöpün. Yapılışına baktım, şaştım. ‘ALLAH’ım.’ dedim el açtım. ‘Demek her yarattığına bir yuva gerek.’ Yuvayı ALLAH’ımdan dilemek gerek. Bir yuva bir kula yetse, yuvasız kulun davası bitse, ne dersin? Hırsın tamahın yeri, dünyada tatlı. Aldığına bir daha ekler, bir daha olsun diye bekler. YM, niyetler uygun, YUNUS YUVA’nıza vurgun. Yavrularım, YM yuva dileyin. Dileğinize geleyim, duacı olayım. Duanız; ‘ALLAHÜMME SALLİALÂ MUHAMMEDÜR RESULULLAH.’ Olmayan maniyi niyete koymayın. Mümin kula yardıma yol, mümin kulundur, el YUNUS’undur. Münevver olana müşerref olmak gerek, ilmi üstün olanı tanımak gerek. Mülkün duasını ederiz. Her gün bir tesbih çekeriz, ‘Olsun.’ diye bekleriz. Geldik gideriz. Yazdım.” 

YUNUS’um yolumuzda, kendisi YUVANIZ’da. “ YUNUS’um geldim, ‘Söz.’ dedim, aldım neşeye vardım. Cümleniz hoş olun, dünyada huzur bulun, ahirete hazır gelin. Geldim, ‘Geleyim.’ diye diledim, dileğimi aldım. Sözümün eğrisi yok, boynumun eğrisi hak. Boynumu bükerim, ‘ALLAH’ım.’ derim; ‘SANA bükülür.’ yere bakılır. Yolum bükülmez, sözüm dökülmez. Tadı bilmem acı mıdır, tuzlu mudur? YUNUS söyler, umudu yener. Dünyanın gidişi YUNUS’tan sorulur, YUNUS ALLAH’ımın işine karıştırılır. Olayın YUNUS’la ilişiği çelişiği yok. Dünya hakkı kalsa da, kul bu yönde yansa da; dert etmesin, dünya malına tamah etmesin. YUNUS yolun yolcusu, HAK YOLU’nda sözcüsü. YUNUS’um, demem, MEVLÂNA HAZRETLERİ der, yolundan söyler. Onun sözü de sazı da, meydanı da geniş, yolunun yönünün ölçüsü yok. Benim sözüm ölçülü. Geldiğim, MEVLÂNA HAZRETLERİ’nin davetine uyduğumdur. ALLAH’ım cümlenizden RAZI olsun. Misafir gelen, misafir olduğu yerde kalır. Ev sahibinin yuvasında dolaşmaz. Müsaade olunan, kula meydan verilen yerde.” Yumak yolunca sarılır. Kul, yumağını ULU’su ile sarar. Yolunu alana ne mutlu. Yumuşak olasın, yolundan gidesin, sözünde durasın, ALLAH’ına duacı olasın. Olan-olmayan, ALLAH’ımdan dilenir; dileğin tez alınır. Yandığı gün kütüğün, aldığın gün katığın tadını bilir. Kütüğün varlığı bağdadır. Büyük yumağın sargısı uzun sürer. Kütük yanınca ne olur? Ateşten değil güneşten bozulur. Üzümü vermez, şarabı olmaz. Şarabı içmeden kul sarhoş olmaz. Kütük yanmadan, katığını almadan kul ayılmaz.” 

‘Sorun.’ diyelim, sözü YUNUS’uma verelim: “Meclisimiz dünya sözüne kurulmadı. Dönük RUH soruldu. Dönüksen uyar sana, gönlüne göre gelir, telkin verir. Gönlünce düşünmek değil, gününce değerlendirmektir makbul olan. Kuvvetini gönlünde ara, yanına gelende değil. Öteyi düşünmek ALLAH’ımın işi, kulun sabırla pişer aşı. Düşünmek değil beklemek gerek, ALLAH’ıma şüphesiz inanmak gerek. Yolunu çizeni düşün, dileğini vereceği düşün. ‘Kulun dileğince olsa...’ dedim; ‘dünya yanını yönünü çevirir, bir o yana bir bu yana devirir.’ Niyete uyar, MEVLÂNA duyar. Olanı dersen, ALLAH’ım verir. Sabır kulu oldurur, yolunu buldurur. ‘Ben, benden.’ deme. Gün geçer, kul görür, geçeni unutur. Yamalı fistan giyen, sırmalı bulsa giyer, öteye geçer, geçeni unutur. YUNUS’um, bir yüce yolun yalnız kulu. Yalnızlık dünya yolu, yoksa yalnızlık yoktur. Yanında kul ararsın, görürsen ‘Yalnız değilim.’ dersin, nasıl da yanılırsın. Deme ‘Elimden tutan yok.’ ALLAH’ım yalnız bırakmaz, O'na yönelen kulu sıkmaz. Kuldan bekleme, ‘O olsa yapar.’ deme, güvenme kuluna. Münasip olan, ALLAH’ımdan beklemektir. Mümin yolun yolcusu, YUNUS kulun hancısı. ‘Kimdir?’ dersen; yumak sardım yolunda, hancı sordum kulunda. Durmak değil yürümek gerek, yürürken düğümünü çözmek gerek. Aldığım yolu, verdiğim kulu düşündüm, ‘Şükür ALLAH’ım.’ dedim; aldığım yol haktır, verdiğim kul paktır. Cümleye söylerim.” Sözden geldik YUNUS’umu selamladık, sözü verdik: “YUNUS’um geldim, geldiğim günü sevdim. Günde olanlar, YUVA’da bulunanlar, ALLAH’ından ‘Medet.’ diyenler, YUNUS’un sözünden niyet açanlar; niyete uymam, yolumdan dönmem, çünkü YUVA’nın misafiriyim. Yanarken yanmalı, yunarken yunmalı, ALLAH’ın verdiğine katlanmalı; mümin kulu isen, yolunda gideni isen. ‘Ben ALLAH’ımın mümin kuluyum, her dileğim olmalı, ALLAH’ım beni duymalı.’ diyen kökten yanılır. ALLAH’ım duyar, kulunu görür, münasip olanı verir. Mümin kul, dünyada el üstünde midir? Elbet açarım. Huzurun manası, hiçbir düğümün olmayışı mıdır? YUNUS’a göre huzur; ALLAH’ına şüphesiz inanmaktır, olan düğümü hayır diye çözmektir. Elbet hayırdır. Hayır olmasa, ALLAH’ım o düğümü oraya atmaz, kulu derde katmaz. Mümin kulun yaptığı; ona hayır diye inanmak, sabırla çözmek. Huzurun, dilediğin olunca gelecek mi? Huzuru kul yaratır. ‘ULU kul.’ dersin, ULU kulun düğümü yok mudur? ‘YUNUS.’ dense yeridir, kulun teridir, sevgi gönül yeridir. Geldim, gönüllere girdim, gördüm ki; MEVLÂNA HAZRETLERİ, gönül bahçelerini gezmiş, dikenleri ezmiş, suyunu vermiş, gülleri dermiş, YUNUS’a ne söz düşmüş? Kızmak mizacım değil, sert olsam da. Uymayana, yönünü ALLAH’ıma çevirmeyene kızarım. MEVLÂNA HAZRETLERİ’nin, layık görüp suyunu verdiği kullara kızmak, ne haddime. YUNUS erdi bu yolda; yolu yolda buldu, kulu kolda buldu, odunu kendi serdi, adını dile verdi. Gönüllere taş koymam, eğri yola baş koymam. Geldim geleyim, verdim bulayım, dilendi seveyim. Sevmek yaratılmışı, gönlümün tacı. ‘Başımın.’ demedim. Çünkü başım dünyanın, gönlüm ALLAH’ımın.”

“YUNUS’um, geldim, yumuşak gönüllerde, ALLAH’ımın YOLU’na edilen duaları duydum, ‘Ne mutlu .’dedim. Gönül kaygusunu, gönül atmış; ALLAH’ımın VERDİĞİ’ne, ‘Kader.’ demiş yatmış. Yumuşak olmayan, yuvasına zehir verir; dünya nimetine gark etse, acı ile karışır. Yudumunu alan; yumuşak olsun, verdiği lokmayı bala bulasın, tatlı desin, tatlı yesin, midesine tıkmasın. Müsaade diledim niyazımı edeyim diye. Kuyusundan su istedim, sahibini buldum. ‘Kovası kırık, ipi çürük.’ dedi, beni atlattı. Kimin atladığı, ALLAH’ımca malum. Su bulunmaz mı, ALLAH’ım yol vermez mi? Ben buldum, yundum, niyazımı ettim, kaybım olmadı. Kulun kuyusuna baktım; kula su vermedi, suyu kaçmadı, kuyu çöktü. Demeyin, ‘Kuyu çöker mi?’ Evet. İsteyene vermek, ne büyük sevap. Mümin kulun yoldaşı çok olur, yumuşak kulun haldaşı çok olur, olmuş kulun niyazı çok olur. Ne var ki, olmuş kulun dileği, kendi için değil, kefili olduğu kulları içindir. Dilekleri, onun için makbuldür.”

“Kul yakın olmazsa, verilen telkin tesirini kaybeder. Dalganın tesiri, ne kadar uzak olursa o kadar tesiri az olur, yaklaştıkça tesiri de kuvvetlenir. Benim elimde değil, senin gönlündedir. Yürekten dilemekle beraber, dilemeye layık mertebede olmak gerekir. Yaklaşmak senin elinde. Bebeği düşün, ‘Tay-tay.’ der anne bekler, gayreti bebek yapar. Ben de öyle. Gönülü açarım, ‘Gel bana gel.’ derim, düşmesin diye hazır dururum. YUNUS oldum yürüdüm, yeşil çula büründüm. Yeşil renge mest oldum, ALLAH’ıma AŞK’ımdan hasta oldum, ateş-ateş yandım, suyumu içtim kandım. ‘Soğuk suya dalsam, mümin kul olsam.’ dedim. Gönül münasip olunca, soğuk suya dalınca; ateş söner mi? Masmavi gökyüzü, tertemiz gül yüzü, PİR’imin el izi, münasip dildedir. Elime alsam tespih, yolundan gelmez hata. Yol mu yolun yardımcısı, kul mu kulun yardımcısı? Kimse kimseye değil, ALLAH’ım cümleye. YUNUS, ÖMMER’in yardımcısı, ÖMMER, PİR’imin yardımcısı. Hepimiz ALLAH’ımın YOLU’nun hizmetinde. Arının yuvası, kuluna bankası. Balını yatırır.” “YUNUS’um, geldim, YUVA’da anıldım, ben YUVA’ya geldim, günümüz hoş geçti, dualar edildi, ‘ALLAH’ım.’ denildi, YUNUS anıldı, günümden söz edildi. Günüm yolumu açtı, olay münasip oldu, yerimin doğrusu bulundu. Doğru söze ne deyim? Bulunmasa unutulur muydum? Yaratılanın değil, anılanın değeri vardır. Yönümüz ALLAH’ıma, yolumuz ALLAH’ıma. O günkü değerinde gündeki yerinde, artış var eksiliş yok. İyilikten maksat; ALLAH’ımı bilmek, karıncada bile NURU’nu görmek, olduğun gibi rükua varmak, yalandan uzak durmak. Mintan giydim yamalı, dumanı aldım, yanımı döndüm, arkamı verdim yürüdüm. ‘Kulun büyüğü.’ demedim. Kulun küçüğü-büyüğü olmaz, ALLAH’ımın VARLIĞI’na sahip çıkılmaz, çıkana ‘Büyük.’ denilmez. Onun için, demedim ‘Fistanım yamalı’, utanmadım. ALLAH’ım kuluna vermiş bolunu, düzeltmiş halini; bana nasip kılmış yamalı fistanı. Onunki de ALLAH’ımdan, benimki de. Neden utanayım, yoluma duman koyayım, ALLAH’ımın VARLIĞI’na ortak koşayım? Nasibin kadar ye, gönlünce duacı ol. Kulun acizini gördüm, niyet kırgın. Dedim ki, ‘Behey dalgın. Dünyanın budur işi, uymaz her kulun gidişi, gelişin vardır dönüşü. Çalış dönüşe ki, dilediğin istasyona bilet alasın.’ Her kul dünyadaki hazırlığınca yol alır, ne var ki buranın ölçüsü gönüldür.” 

YUNUS’um der ki: “Yumuşak yol, münasip yuvaya gider. Münasip kul, mümin olur, PİR’ini bulur. Yuvanı buldum, yolunu verdim. YUNUS’u yuvaya getirdim. Dünya şersiz olsa, düzeni bozulur. Andığının kalışı, ALLAH’ımın işi. Sabır her işin başı. Olayın yanmakla-kanmakla çözülmesi zordur. Olmuşum evvel günde, ALLAH’ımı andığım anda. Olmuşu bilmişim, dünyayı silmişim. Tadına ermişim, sonsuz sevgiye düşmüşüm. ALLAH’ımın BÜYÜKLÜĞÜ’nü yarattıklarında gördüm. AŞK’ımın sırrını böylece çözdüm.” “Söz diledim geldim, ‘YUNUS’um.’ dedim. Mesut günün gecesi, hasret dindiricisi. Dersiniz ‘Ölene hasret kaldık.’ Biz, gelene kavuştuk. Bizim kavuşmamız sonsuz. Deyin bana hangisi güzel? Basitlik mi, sonsuzluk mu güzel? Tabi amma, fanilik söz dinlemez, geleni görmez. İman tam olsa, ‘Acaba?’ demez. MEVLÂNA HAZRETLERİ der ki: “YUNUS’um acı deme, kulun gönlünü burma.” Dedim, ‘Burulmaz, YUNUS’u seven darılmaz. Mümin kul, doğru diyenden şaşmaz. YUNUS’u bilir, sever söyler, onu böyle kabul eder. Daim olsun gönüller, açılsın bahçede güller, dalında ötsün bülbüller. Dilemem, cümlenin yumağına düğüm. Hepinizin yumağına ‘Çözüm olacak.’ deyin. Gündüz-gece isteyin. Olursa kul, mümin olsun. Mümin olmayan kul, kaderine yansın. Üzüntü etme, ‘Dert.’ denmez. Kulun ateşi sönmez.” 

YUNUS’um geldi, havaya girdi, sözü aldı, “YA ALLAH.” dedi: “Dünyanın hali, kulunun rahatı senin yoluna bağlandığı bilinse. Yolumun uzunu, ağacın genişi, yaprağın gölgesi, kısalttı, RUH’umu huzura attı. Ne yumağın düğümü beni rahatsız etti, ne dünyanın güğümü rahatımı kaçırdı. Günümde ben de diledim, ‘ALLAH’ım.’ dedim, nasibimi istedim. Elbet istersen verir, yol münasip olur. Gündüz vardım obaya, durdum daldım havaya. Her ailenin bir yönü, hatalı olan yanı vardı. Yumağını yolunda saran, huzurunu dünyada bulan kulunu gördüm. Komşusu gelmiş, sözünü ters almış, çatık kaşı kaldırmış. ‘ALLAH’ım.’ dedim, ‘Çatışacaklar dövüşecekler.’ Yanılmışım. Karşıya çıktı, elini tuttu, ‘Komşum hata bende, atâ sende olsun.’ dedi, elini candan öptü. Şaştım kaldım, şakalaştıklarını gördüm. ‘Ne güzel.’ dedim, hatayı üzerine alanı daha çok sevdim. Aslında atâlığı yapan oydu. ALLAH’ımın HUZURU’nda da, makbul olan yerini aldı, çünkü olayı tatlıya bağladı, hatasız olduğu halde. MEVLÂNA’yım geldim, YUNUS’u sarhoş gördüm. “Güzel oldu havamız, iyi verdik dersimiz.” dedi, salına-salına gitti. 

“YUNUS’um geldim, sözlere güldüm. Şakanı yoluna koy, ömür boyunca gül, gülüşe vesile ol. Duygunu gönlüne uydur, sinirini bedeninden kaydır. Dilediğin an olur, ALLAH’ım duaları alır, cevabını tez verir. Yeter ki layık olasın, gönlünle mantığını aynı yolda kullanasın. Gönül pak. Mantık dünya gailesi ile çalışır, ‘Kötü kul.’ der kapışır. Yanılma o zamandır. Bırak cezasını YARATAN versin, sana da huzurun kalsın. YUNUS suyun başında, eli ağacın dalında. Baltasına yer arar, yerini OMAR’dan sorar. ‘Yeni mi alsam, suya mı koysam? Suda pas olur, yerde küf olur.’ OMAR der ki: “Paslanmaya-küflenmeye bırakma, nafakan senden davacı olur. Ağaca daya, aşını ye, başını daya, saati gelende işine başla.” Suyu ağacı çok severim, onun sözünü hep ederim, olay bu.”

YUNUS’um geldi sözümü diledi. Sözümü, yolumu, yolumda kulunu sunduğunuz yola bağladım. “YUNUS’um geldim, günlerden sonra söz aldım; meşguliyet değil, sohbete geldim. Asmanın düzenine, dalındaki üzümüne bakılır. ‘Olsun da yiyeyim, şarap olsun içeyim.’ dersen, sabır gerek. Yumuşak sözün sert sözcüsüyüm. Gününü boş dedin, doldurmaya bakmadın; aydınlığı aradın, yukarıya bakmadın;
‘Uydum.’ dedin, duymadın; ‘Ayna.’ dedin, bakmadın. Baksaydın görürdün, karanlığı silerdin. Dileğim hep budur, yolumuz uludur, ulu yolun sonu ALLAH’ımdır. Dünya gailesini dert etme, kendini bu alemin günlük olayına katma. Gün güne uymaz, dert gelir gitmez. Derde kucak açma. Dertten maksat, beden yoksunluğu. Hasta olan yeri var mı sayarsın? Altından köşkün olsa, gümüşten tasın olsa, dertli bir başın olsa mı iyidir? Olmuş kulun duasıdır cümlesini düşünmek. ‘Neme lazım.’ demekle yanılırsın, kumunu havaya savurursun. ‘Ne olur?’ dersen; ne olacak, denk gelen kulun gözünü yakacak. Kum tanesi; birler bin olur yol verir, bazen bir tanesi göze zarar verir. Yerine göre, kuluna göre; yol dileyene, yol olur. Yumuşak yürürsen varırsın, ayağını sürtersen gözünü çıkarırsın, yürüyüşe göredir. Olmuyorsa gece gün, suçu kendinde ara. Gecenin arkası gündür. Odaya kapanırsan, sıkıca örtünürsen; elbet gün geç olur. Erken kalkıp çalışan, güne çabuk erişir, geceyle savaşır. Savaşsa savaşmasa gün gelir. Olmuş, niyazlar yerini bulmuş. MEVLÂNA HAZRETLERİ sözü keselim demiş, olmuşa yer vermiş, HAZRETİ ALİ gelmiş.”

“YUNUS’um, YUVA’dayım, BÜYÜK YARATAN’ımın EMRİNDE’yim. Yaprak dolu ağacın güllerinden olayım, derilen güllerinden biri de ben kalayım. Ağacın yaprağına, YUYAN’ın eli değmiş; elin değdiği yere, karıncalar toplaşmış. Ne var ki, karıncayı değil arıyı örnek alın. Karınca senden alır, yuvasını doldurur, kendi için biriktirir. Arılar gülden alır, çiçekten alır, mineden alır. Alır da ne olur? Kula toplar. Balını alırsın, şifa da bulursun. Ne niyet edersen et, ille ALLAH’ıma havale et. Güzeldir vermek, almayı beklemek arı misali. Gelişimiz nedir, kimden ne beklenir? Gayemiz, yalnız vermektir. Beklediğimiz ihya olmanızdır. Asmayı dikersin, olsun diye beklersin; sen onu beslersen, meyvesini yersin. Yalnız bitki ile kulu ölçmeyin. Elinde imkan olan varlıklar içindir, beklemeden vermek. Geldim YUVA’ya, hoş gördüm ayrılmam. Yetim gönlü hoş olsun, olsun da bizi ansın. Andılar yumağımın çilesini, sordular suyumun akışını. Bilmedim, ‘Su’ dedim bucak-bucak aradım, kucak-kucak odun aldım topladım. ‘Bu ağaçtır.’ diye koparıp, başı yukarı bakmadım. Yerde ne aradım bilmem. Aymayı, ULU’mun sayesinde öğrendim de kendime geldim. ‘Gelsem-gelmesem’ demedim, düşünmedim, ALLAH’ıma kavuşmayı gaye edindim. Şükür ALLAH’ıma, geldim, kavuştum. Suyun içilir, yolun verilir, daha ne dilersin? YUNUS’um, sözüm biter günlük. Uzun değil. Selam sizlere, selam bizi ananlara, anmayanlara.”

YUNUS’um der ki: “Canın sıkıntısı, yolun kasıntısıdır.”

YM sohbetinize geldim, düşündüm, danıştım. YUNUS’um der ki:
“ALLAH’ıma, elbet gönülle varılır. Ne var ki, gönül gönülle beslenir, gönül ibadetle beslenir. Gönül almak bir sevap, gönül kırmak bin sevabı götürür. ALLAH’ımı her kulu sever. ‘Yobaz.’ dersin. Sorsan ona, ‘ALLAH’ım.’ der feryat eder, çok kulun yoluna taş koyar. Niyetin en uygunu, ALLAH’ımın ADINA olanıdır.”

YUNUS’um der ki: “Kulda açılan yara, dünyadaki yanardağa benzer; bedendeki mikrobu atar, temizler, kapanır. İşleyen yara, bedenden tedavi görür. Asi kullar, tedavi edilmeyen yaraya benzer.”

“YUNUS’um geldim, dinle duy. Çağırmayı unutursun, öfkeyi öne alırsın. Öfkeden önce çağıraydın, eline su verirdim. Akıla getirmedin. Akıl da mantık ta sende. Çağır da geleyim. ALLAH’ımı nasıl anarsın, bir defa mı? ALLAH’ımı anacaksın, YARDIMI’nı dileyeceksin, YARDIMCI isteyeceksin. Sabah aşın, güne tutar mı seni? Sen anarsın, andığın an beni bulursun elbet. Gönül meydanı dolu. Sevenlerin tahtı gönlünde olur. Senin yerinde otururum, sen ayakta durursun. Yer yerinde, kul minderinde, ULU sevenlerin gönüllerinde. Asmanın kütüğünde tanıdın beni. Üzümün suyunda buldun ÖZ’ümü. Yumağın yarısında, aldın sözümü. Almayı bildiğince yumağı sardığınca, huzur ile sararsın. Yumuşak söz bulasın, güne kadar beğenmediğin sözleri çöpe atasın. Andığın an yanındayım. ‘Anmadığın an?’ deme. Anmadığın an da olurum; ama bilemezsin, göremezsin. Yün örülür, fistan dikilir, kafes çatılır, kuş beslenir. Yavru emanetin. Gözün gibi bakılır. Bakış, meziyet değildir, vazifedir, ALLAH’ıma borcundur. Dünyaya niye geldin, beklediğin nedir? Dedim sana, olgunluğuna, ne yavruların ne işin mani değil. Olmayı diliyorsun. Dedim sana, günden güne oluyorsun. Hata işlenmedikçe, hata olduğu bilinmez. Hatayı sen yavruna söylemezsen, nerden öğrensin? Sözüne demem, öfkene derim. Sabıra yer ver. Sabır oldurur, seni de onu da. Hiç kimse kendiliğinden olmaz. ALLAH’ımın izin verdiği gün, an; YARDIMCI’sı tayin edilir, hamuru ele alınır. Kendini tartacak, uygun yolu bulacak.” 

“Selam sizlere. Muğlak değil, ‘Karanlık değil.’ demektir. Suyumuz, miyarımızdır, gönlümüz ayarımızdır, Anadolu diyarımızdır. Hoş gördüm, şen buldum. Mümin kullara selam verdim. Volkan, yumağa gelmez, ele alınmaz. Meşale aldım ele, geldim size güle-güle. Her olay, İZNİ ile. Ben geldim. Ne var ki söze izin alamadım. Layık olamadım. Söz almak; kamışla olur, odun taşımakla değil. AŞK’la aldığımı, meşkle veremem ki. Meclise geldim, aldım-aldım. Vermek, MEVLÂNA HAZRETLERİ’ne. Dediği gibi MEVLÂNA HAZRETLERİ’nin; kul dünyada ne için hazırlanırsa, o yolu bulur, o mevkii alır. Benim verişim kısa, görüşüm uzun da olsa. Meclise gelirim, ayrı kalmam, ÇAKIR’ı bırakmam. YUNUS adım, balık değilim. Konuş. Münasip olur. Kul eline alırsa, derdi kuldan atarsa. Ben bendim, ben buldum; ben CAN’dım, CANAN’ı aradım. Kulun derdine durmadım. Aradığımı buldum. MEVLÂNA hazretleri, ‘Ben sen.’ dedi, ‘Ben, sen, CAN.’ dedi. ‘Cümlemiz CANAN’a.’ dedi. Burada da aynı yolu buldu. Dediğim gibi, herkes layığını buldu. Almayı bilene verdi. Aramızdaki fark, budur. Ben, dilesem de veremem. Ancak yolu açılanda vermeyi gördünüz, izin kadar aldınız. Sizden değil gelmeyişim.” MEVLÂNA’yım geldim. Mizacını diyeni duydum. YUNUS’um mütevazi gönüllü, hizmetini saymaz. Sanki kula eğilmez. Her olmuşun, bir bilmişi vardır. Benim bilmişim, vermek. YUNUS’umun bilmişi, dedi ya ‘Elimde meşale.’